Γράφει η Τέσυ Μπάιλα
« …σε αυτόν τον κόσμο της καθολικής υποταγής η σύγκρουση είναι ο μοναδικός δρόμος για την απελευθέρωση από την κοινωνική αιχμαλωσία». Μια πόλη που καίγεται στις φλόγες των Μνημονίων, της εκμετάλλευσης, της παρακμής.
Μια κοινωνία σε σήψη που παραδέρνει καθημερινά όλο και περισσότερο, ανάμεσα στο τέλος και την ουτοπία των δεκαετιών που το καθόρισαν. Μια ολόκληρη γενιά στις στάχτες των επιλογών της. Βολικά καθισμένη στον καναπέ της ασυνειδησίας, της βαρεμάρας και της απάθειας. Αυτό είναι το σκηνικό που στήνει ο Ντίνος Γιώτης για να σκηνοθετήσει τον αφηγηματικό του κόσμο για τον δικό του Άγγελο. Έναν Άγγελο που δεν μπορεί να αποδεχτεί την τοξική επίδραση της κοινωνίας πάνω στα όνειρά του, που δεν ανέχεται την υποκρισία ολόγυρά του, ούτε την αναλγησία της αδιαφορίας και εξεγείρεται.
Μόνη οδός για εκείνον γίνεται η σύγκρουση από οποιοδήποτε μετερίζι μια και η ανάγκη για διαφυγή από τη σαπίλα και το βούρκο της κοινωνίας είναι αδήριτη και επιτακτική. Η σύγκρουση γίνεται η μόνη οδός. Και αποφασισμένος θα την ακολουθήσει με τη βεβαιότητα πως μόνο η εξέγερση θα φέρει την αλλαγή στις συνειδήσεις των συνανθρώπων του.
«…σε αυτόν τον κόσμο της καθολικής υποταγής η σύγκρουση είναι ο μοναδικός δρόμος για την απελευθέρωση από την κοινωνική αιχμαλωσία»,
γράφει ο Γιώτης και θέτει όλους μας μπροστά στις ευθύνες μας. Ο Άγγελος, ένα δεκαοχτάχρονο παιδί βρίσκεται στα φλεγόμενα οδοφράγματα στην Αθήνα εκείνου του ματωμένου Δεκέμβρη του 2008, μετατρέποντας την προσωπική του αηδία για την παθητική αφασία των ανθρώπων σε μια ένθερμη διαμαρτυρία. Η βαρβαρότητα που αποδομεί τον κοινωνικό ιστό της χώρας, η απάθεια και η αδιαφορία για ό,τι δεν μας αγγίζει, που ο Άγγελος βλέπει παντού, γίνονται οι παράγοντες της προσωπικής του εξέγερσης. Η νεανική του ορμή μετατρέπει την πίκρα του για το μέλλον που βλέπει απειλητικό να ορθώνεται μπροστά του σε μια εκκωφαντική απάντηση απέναντι στην υποκρισία.
«Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε» γράφει ο Αλμπέρ Καμύ σε μια προσπάθεια να δηλώσει πως η εξέγερση είναι ο μοναδικός τρόπος να πολεμήσει κανείς τον παραλογισμό της σύγχρονης ζωής. Στη γενέτειρα χώρα της Δημοκρατίας, εκεί όπου τώρα πια η θεσμική, πολιτική, οικονομική τρομοκρατία ανθεί, ο Άγγελος βλέπει τα όνειρά μιας ολόκληρης γενιάς να σβήνουν και αναλαμβάνει μόνος του να γίνει ο τιμωρός για λογαριασμό αυτών των ονείρων. Σε έναν κόσμο όπου οι προηγούμενες γενιές σχοινοβάτησαν πάνω σε μια επίπλαστη ευμάρεια και καρπώθηκαν την τέλεια ουτοπία και τη διάβρωση μοναδική απάντηση είναι η επαναστατική εξιλέωση με οποιοδήποτε τίμημα. Άλλωστε ο Άγγελος έχει γαλουχηθεί από νωρίς με τα λόγια του Τζον Λοκ: «Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία».
O συγγραφέας Ντίνος Γιώτης
Έτσι όταν ο Άγγελος πνίγεται από τα ερωτηματικά που γιγαντώνονται μέσα του η μολότοφ που καίγεται ήδη στο χέρι του γίνεται η μόνη του απάντηση. Τίποτα πια δε θα είναι ίδιο για εκείνον μόλις η μολότοφ εξακοντιστεί για να πλήξει το στόχο της. Τον Φλεβάρη του 2012 ο Άγγελος έχει ήδη πια πάρει το δικό του μονοπάτι. Κατάπληκτοι οι γονείς του θα μάθουν στις ειδήσεις πως ο Άγγελος, το παιδί που για πολύ καιρό έχουν χάσει τα ίχνη του, κατηγορείται για ληστεία και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Ο αδελφός του τον αναζητά αλλά ο Άγγελος γνωρίζει πώς να φεύγει. Για την ακρίβεια έχει προσχεδιάσει τη διαφυγή του με κάθε λεπτομέρεια σε περίπτωση κινδύνου. Η ανατροπή θα συντελεστεί. Ένας αστάθμητος παράγοντας θα διεκδικήσει για λογαριασμό του την έκβαση της ιστορίας και το βιβλίο θα θέσει τα δικά του ερωτηματικά σε μια διακειμενική συνομιλία με το «Εν ονόματι» του Αντώνη Σαμαράκη, το έργο του Λοκ και την «Άκρα ταπείνωση» της Ρέας Γαλανάκη.
Ο Άγγελος του Γιώτη καταθέτει τις δικές του απαντήσεις. Τα όνειρα του για ένα δίκαιο κόσμο τον καλούν και βγαίνει στο δρόμο για να βρει τον δικό του Παράδεισο όταν μια ολόκληρη κοινωνία έχει χάσει κάθε ίχνος αυτού του Παραδείσου. Και ο αναγνώστης, ολοκληρώνοντας αυτό το βιβλίο, θα αναρωτηθεί αν πράγματι ο Άγγελος του Ντίνου Γιώτη έχασε τον δρόμο για τον Παράδεισο ή μήπως, τελικά, μόνο εκείνος τον είχε βρει.
