"Η ζωή – ένα ποτάμι που κυλά αδιάκοπα μέχρι να εκβάλλει στη θάλασσα όπου ολοκληρώνει την αποστολή του. Ο άνθρωπος - μια βάρκα με πανιά που παρασύρεται από τα ορμητικά νερά, παλεύοντας να φτάσει στον προορισμό της, τη θάλασσα.

Έτσι αντιλαμβάνεται την πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη ο Ντίνος Γιώτης, απλά και ταπεινά. Στοχάζεται με εκπροσώπους των γραμμάτων και των τεχνών πάνω στο θαύμα της ζωής με σεβασμό και ευγνωμοσύνη προσεγγίζοντας αιώνιες υπαρξιακές αγωνίες με ειλικρίνεια και ευαισθησία πρωτίστως από τη σκοπιά του ανθρώπου κι έπειτα του επιστήμονα και του καλλιτέχνη. Εφοδιάζει τον θεατή με σοφές αλήθειες, για να βιώσει τη ζωή του με δέος και ευδαιμονία που να πηγάζουν απλώς από τη συναίσθηση ότι υπάρχει χωρίς να παγιδεύεται σε βασανιστικές αναζητήσεις ενός νοήματος. Να απολαύσει το μυστήριο της ζωής το οποίο θα ξεδιαλύνει από το απόσταγμά της. Να αφήσει υπομονετικά να χαραχτεί πάνω του το αποτύπωμα του χρόνου συνειδητοποιώντας έγκαιρα ότι ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος όπως φαίνεται στην παιδική ηλικία και ότι η πορεία του προς τα εμπρός είναι αμετάκλητη. Δε γίνεται να διασχίσει κανείς το ποτάμι από το ίδιο σημείο παρά μόνο μία φορά, γι’ αυτό κάθε βήμα αποκτά τη βαρύτητα του ανεπανόρθωτου σε περίπτωση παραπατήματος.

Ωστόσο ο χρόνος δεν αποτελεί απειλή, γιατί στο τέλος της διαδρομής ο ποταμός καταλήγει σε μια γαλήνια, ακύμαντη θάλασσα που έχει τον τρόπο της να συμφιλιώνει και να παρηγορεί για οποιαδήποτε άστοχη κίνηση. Ούτε η σύντομη πορεία του πάνω στη γη θα πρέπει να απασχολεί τον άνθρωπο, επειδή ο χρόνος μετριέται ποιοτικά, όχι ποσοτικά. Όταν η βάρκα προχωρά έχοντας ως συντεταγμένες στον χάρτη τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη και τη δημιουργία, μια ζωή είναι αρκετή. Σε όλο το ταξίδι η βάρκα συγχρονίζει την πλεύση της με το ποτάμι, τον άνεμο, τη βροχή, με όλα τα στοιχεία της φύσης. Έτσι πρέπει να πορεύεται κι ο άνθρωπος ενωμένος με τη φύση σε μια αρμονική ολότητα. Οι Έλληνες ζώντας στην προνομιακή περιοχή της Μεσογείου έχουν ως συμμάχους το ευνοϊκό κλίμα και τα γεωφυσικά χαρακτηριστικά που ενδυναμώνουν τη σχέση τους με τη φύση αλλά και με τον συνάνθρωπο. Στις συνεντεύξεις η παρουσία της κάμερας είναι τόσο διακριτική που ο θεατής νιώθει ότι τα πρόσωπα σε γκρο πλάνο εξομολογούνται στον ίδιο, όπως σ’ έναν φίλο αβίαστα και φυσικά.

Η αφήγηση του Γ.Φέρτη ρέει με τέτοιο ρυθμό και σαφήνεια, ώστε να καταστήσει απόλυτα κατανοητά τα βαθυστόχαστα αποφθέγματα ενώ η μελωδικότητα της φωνής του συναγωνίζεται το κελάρυσμα του ποταμού. Καθώς η βάρκα προχωρά προς τη θάλασσα εύχεσαι να μην τελειώσει το ταξίδι σαν να πρόκειται για το πλεούμενο της δικής σου ζωής. Η γαλήνη της θάλασσας όμως κάνει τόσο έντονο το συναίσθημα της ανακούφισης και της ξεκούρασης μετά από ένα γεμάτο και περιπετειώδες ταξίδι που συμφιλιώνεσαι με την αναπόφευκτη αυτή ανάπαυση σώματος και ψυχής. Σαν να τη δικαιούσαι...

Αυτό το συναίσθημα αισιοδοξίας ώθησε τους θεατές να ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα στην προβολή της ταινίας την Κυριακή στον Δαναό. Θα ήταν ευχής έργον ο απόηχος αυτός να φτάσει στα αυτιά των υπευθύνων και να προβληθεί το ντοκιμαντέρ και σε άλλες αίθουσες και για περισσότερο χρόνο. Ας ελπίσουμε ότι η ΕΡΤ θα αναδείξει κάποια στιγμή και άλλα σπουδαία ντοκιμαντέρ. Χαίρομαι ωστόσο που κατάφερα να το δω έστω και μια φορά, αλλά δεν είναι αρκετή κι ας μη συμβαίνει το ίδιο με τη ζωή..."

φωτό: Ο γεωλόγος Ηλίας Μαριολάκος και ο νομικός Γιώργος Κασιμάτης συνομίλησαν με το κοινό, μετά την προβολή της ταινίας